Ik huil om namen die ik enkel ken
van verse rouwplakkaten aan de kerk,
verpacht per uur mijn kostbaar medeleven
en de rekbaarheid van mijn verdriet
dat even breed is als uw treurbudget.
Ik ken mijn vak en hou niet van half werk,
ik schreeuw of snotter, zing een dodenlied,
houd mijn gezicht voorbeeldig uit de plooi,
trek voor wat stuivers meer mijn haren uit
en ruk mijn kleed aan flarden voor een fooi.
Houdt u zich in uw trieste karavaan
maar dapper groot en mors uw tranen niet,
met al mijn plaatsvervangend sentiment
ga ik op uw plek jammerend vooraan
en kreun en klaag zolang u me betaalt.
Wie moet er ooit vooropgaan in de stoet
of handenwringend bij de grafkuil staan,
wie moet de klaagvrouw geven wat ze vraagt
als op een dag mijn eigen vlees en bloed
me onbewogen naar het kerkhof draagt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten