De foto is nog geen maand oud, genomen in Capelle aan den IJssel. Die avond mocht ik 'm aankondigen en noemde hem 'de gevaarlijkste dichter van Eindhoven' en 'een man met een lijf als een chemische fabriek'. Little did I know. Onderstaand gedicht, eergisteren geschreven, was bedoeld als hart onder de riem voor Derrel Niemeijer, maar het ging allemaal wel heel erg snel. Dichter, performer, uitgever, organisator, zelfbenoemd Nachtburgemeester van Eindhoven en wat al niet. 39 nog maar. Eeuwig zonde.
Niemeijers Bar
Er is ergens een kroeg met bij de deur
een uitsmijter die kalm maar resoluut
de dood attent maakt op de paraplubak
waar hij z'n zeis in achterlaten mag,
waar bij de toog een valse kaketoe
de oncoloog voor rotte vis uitmaakt,
terwijl een aangeschoten redacteur
schrapt en verbetert in de diagnose.
We loten wie als laatste overblijft
om onze rekeningen te betalen
en wippen onopvallend Rohypnol
in de Breezers van de schikgodinnen.
De ochtendschemering is opgeschort:
pas als de Nachtburgemeester bepaalt
dat het lokaal voorgoed gesloten wordt
timmeren we de ramen dicht. Van binnen.
Foto: Theo Huijgens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten