Vier benen, uit de heup geschoten,
door een lens geregistreerd
als een neutrale bundel licht
die, door een sensor opgevangen,
na een portie rekenwerk
als pixels, bits en bytes geschikt
in het geheugen wordt verankerd
en op het web gepubliceerd.
Tot zover de theorie.
Wat rest: een oog dat suggereert,
dat graag verhalen zou vertellen
van romantiek en grote stad,
dwangmatig zoekt naar poëzie
maar weigert te geloven dat
zij met haar moeder staat te bellen
en hij over vertraging kankert,
dat zij straks op lijn 12 zal stappen.
Hij blijft wachten op lijn 3.
(Foto: Roelof Hartplein, Pom Wolff)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten