Gedroogde nachten in een klinisch nest,
gesteven lakens, mokken in het donker,
strelen met te lange vingernagels,
blind tegen een muur van vlees aan bonken.
Vruchteloos op zoek naar weke delen
proberen je naar binnen toe te schuren,
in de illusie dat je onvermogen
als weerzin of protest wordt uitgelegd,
zoals je ook graag zou geloven dat
ze met haar schaambeen politiek bedrijft,
dat ze een stel geheime knoken heeft
waarmee ze elke opening belet,
omdat wat je aan tafel hebt gezegd
met knieën, ribben, bekkens wordt vergolden
en niet mag worden rechtgezet in bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten