Met duizend slagen om de arm
heb je moeizaam leren lachen
om gespierde predatoren
die al uitgestorven waren
en het onweer dat niet kwam.
Nooit gespeeld dus niet verloren,
niet in het pakijs doodgevroren,
nooit het noorderlicht gezien.
Wanneer je eindelijk besluit
de grendel van de deur te doen,
vrij ademend en zonder vrees
het volle zonlicht in te stappen,
komt ongenood en onverwacht,
breed lachend als een voorjaarsdag,
een lang vergeten oude vriend
je meubeltjes aan splinters trappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten