Tenzij er nog iets is dat je wilt delen,
een fles, een huidinfectie of een kind,
leun ik graag achterover om te kijken
hoe je, consequent tot op het bot,
je sleetse muil over de eindstreep schuift.
Spugend op een warme passagiersstoel
heb je voor alles wat je denkt en doet
naar rijst en regen meurende motieven.
Je schroeit met Camels gaten in je aura,
schuurt je gipsen neus totdat-ie bloedt
en maakt, door op de stoep van het café
plat op je bek te zwaaien met je armen,
een engel in de versgevallen sneeuw,
neuriënd met de ambulance mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten